O książce: 2015 / „...Nigdy nie wyobrażam sobie go latem, zawsze tylko zimą. Dziwną rzeczą jest wyobraźnia: nie tylko widzę śnieg, który sprawia, że ​​chodnik jest biały i puszysty, ale go czuję, zlizuję go z gorącej dłoni, bo właśnie uderzyłem go boleśnie w oblodzoną ścieżkę, którą nazywaliśmy „podkładkami lodowymi”. i na które zawsze głośno spadaliśmy, zwłaszcza gwałtownie uciekając. Kiedy się urodziłem, w naszym domu nie było jeszcze ogrzewania parowego, ogrzewaliśmy je drewnem, a szczególną przyjemnością było pójście z dziadkiem do składu drewna - we wczesnych różowych mrozach - aby wybrać drewno na opał. Tak cudownie pachniało lasem zamarzniętym na kłodach żywicą bursztynową, że szkoda było opuszczać to królestwo mieniące się śniegiem i igłami sosnowymi, gdzie w wysokich stosach leżało świeże drewno opałowe, a kupujący klepali je rękawiczkami, słuchali do dźwięku, a czasem nawet powąchał…»